Ze hadden allemaal ergens onveiligheid ervaren.....

Hij inmiddels volwassen, toen een jongetje van 10 jaar, die zijn vader verloor bij een auto-ongeluk, zij die een zusje had dat zo ernstig ziek was dat het iedere dag de vraag was of ze bleef leven, zij die een moeder had die het leven slecht aan kon en meer dan eens de draad van de aarde kwijt raakte, zij die die zich verstopte als de ruzies oplaaiden tussen haar ouders, hij die voor zijn broers en zussen sprong om de klappen op te vangen, zij die wist dat wat haar vader en broer met haar deden niet klopte, ver over haar grens. Het meisje dat geleerd had stil te zijn want anders werd pappa boos, heel boos, woede die haar de diep gewortelde overtuiging opleverde ‘ik ben niet oké’, dat meisje wat geboren werd toen er al twee kindjes overleden waren en zij die al in de baarmoeder hun tweelinghelft verloren, de jongen die nog maar een kind was toen de oorlog uitbrak, dat meisje in de schuilkelders tijdens de bombardementen, de kinderen die elk moment bang waren dat pappa hen en hun moeder zou verlaten voor die onzichtbare vrouw, de jongen die bang was dat zijn moeder het niet zou redden na de scheiding, vanaf die dag was hij de man in huis, het jongetje dat voelde dat de zaak altijd voor ging want als het daarmee niet goed zou gaan waren ze reddeloos verloren, de kinderen van wie hun ouders failliet gingen of langdurig werkeloos waren, de kinderen van wiens ouders ernstig ziek zijn geweest en dat meisje wiens moeder dronk en waarvan ze nooit wist wat ze thuis aan zou treffen als ze uit school kwam.
En zo kun je jouw eigen levensverhaal ergens inpassen. Iedereen heeft ooit onveiligheid ervaren, misschien wel meer dan je je tot nu toe bewust was. Je was immers nog maar een kind met het wereldbeeld en de overtuigingen van een kind. En je hebt jezelf toen vast verteld dat het wel meeviel. Zo doen kleine kinderen dat. Maar je hebt als kind ook een strategie ontwikkeld om je angst zo min mogelijk te voelen. Dat heet een overlevingsstrategie. Dat was ooit de beste keus. Je trok je terug in je eigen kamertje, je maakte jezelf onzichtbaar of je ging heel erg je best doen om lief te zijn of misschien ging jij wel heel erg hard werken om je moeder te helpen of zocht je juist ruzie met je broertje om je ouders af te leiden. Sommige kinderen maakten hun eigen fantasiewereld en lazen boek na boek om in de wereld van het boek te zijn. Heel hard fietsen of steppen, uren met de bal spelen en de jongeren onder ons konden al “ weg” in een computerspelletje. Of weg in je hoofd, niet voelen maar veel denken. Maar hoe dan ook weg, weg van voelen, weg van de situatie.

En toen kwam Corona......

En het kind in ons, wist het heden niet van het verleden te scheiden. We kwamen ineens in een onveilige wereld, net als toen.
En net als toen was de vraag, wanneer is het over, hoe lang duurt het nog, wat gaat er gebeuren.
...
En zo kwam het dat in het voorjaar van 2020 mensen opnieuw in angst kwamen. Dat resulteerde in piekeren, onrust, hard werken, gevoel er alleen voor te staan, afzonderen, geïrriteerd raken, ordenen, opruimen, netflixen of andere afleidingen als drank, lezen, drugs, hardlopen, spelletjes op de telefoon en veel legpuzzels...

En in mijn praktijk werd en word ik overspoeld met aanvragen van mensen die zichzelf even niet meer begrijpen. Waarom droom ik ineens weer zo heftig en komen er beelden van toen terug? Ik ben zo hard aan het werk en het lukt mij niet om te stoppen, ik ben bang maar niet voor Corona, waarom ben ik dan bang? Ik slaap slecht. Voel me gespannen. Waarom ben ik zo boos, heb ik een kort lontje?
Mijn kinderen komen ineens weer uit bed ‘ s nachts, ik ben bang dat iedereen om mij heen dood gaat en ik weet heus wel dat dat niet zo is maar ik blijf bang.

De angst van toen die voelt alsof hij van nu is. Eenmaal in de angst van toen gaat het logisch denken weg.

Weet dat in deze extreme situatie iedereen min of meer last heeft van bewuste en of onbewuste angst. Blijf er niet mee lopen, zoek een goede coach, die haalt je snel uit je oude angst en zet je weer in het hier en nu in je autonomie. Want hoe spannend het ook kan zijn op aarde, zo spannend als toen wordt het nooit meer. Je was immers een kind......

Ik wens je veel vertrouwen in jezelf en in het leven!